Τα Χριστούγεννα του Ντετέκτιβ Πουά Ντε Καρό

Παραμονές και ο δαιμόνιος ντετέκτιβ αφού τήρησε τελετουργικά την καθιερωμένη οικογενειακή παράδοση των ημερών - αυτή του ετήσιου μπάνιου του - τυλίχτηκε στο κάποτε αφράτο μπουρνούζι του. Άναψε το τελευταίο τσιγάρο που του είχε απομείνει και ξετύλιξε το άρτι αφιχθέν πακετάκι .

Επρόκειτο για μια ποιητική συλλογή τρίστιχων Χαϊκού του 17 ου αι. που του είχε στείλει η γιαπωνέζα φίλη του Φου Ζίτσου, με τίτλο «Κου Κου Τζα» που εν συντομία στην ελληνική θα μπορούσε να αποδοθεί ως «Απορώ με μένα, απορώ, που σε θέλω ακόμα απορώ.» Θαύμασε την τηλεγραφική λιτότητα της γιαπωνέζικης γλώσσας όπου τρεις συλλαβές αρκούν για να κλείσουν μέσα τους τόσο υψηλά νοήματα.

Ο Πουά μπορεί να μην ήταν από τους λάτρεις της ποίησης αλλά στα Χαϊκού έβρισκε την απλότητα του ακατανόητου, τον μεστό μινιμαλισμό μιας σκιώδους έκφρασης που ξέρει να υπεκφεύγει. Ένας γιαπωνέζος δεν φλυαρεί ποτέ, εν αντιθέσει με τους εγχώριους ποιητές που σου αλλάζουν την πίστη μέχρι να ολοκληρώσουν μια πρόταση. Βολεύτηκε στην πολυθρόνα του και άνοιξε το βιβλίο. Η βραδιά προβλεπόταν άκρως ποιητική.

‘Ααααα κι ρο
κούρο
σάααα ου α (.-)

όπερ μεθερμηνευόμενο

Ήσυχο, ήσυχο το ποταμάκι
αργοκυλάει
το γαλάζιο του νεράκι (τελεία και παύλα)

«Απίστευτο», αναλογίστηκε ο Πουά . Με χέρια να τρέμουν από συγκίνηση και δάκρυα στα μάτια σκεφτόταν την σοφή αινιγματικότητα των στίχων… Τι σκέψεις άραγε να διαπέρασαν το μυαλό του ποιητή τη στιγμή της έμπνευσή του ή μήπως απλά επρόκειτο για βραδινό βαρυστομάχιασμα? Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Βυθισμένος στην εκστατική ροή του ποιητικού λόγου και πάνω που γύριζε σελίδα,ένα κομματάκι χαρτί ξέφυγε από τις σελίδες του βιβλίου. Ο Πουά αναγνώρισε τον ιδεογραφικό χαρακτήρα της Φου.. Ένα ιδεόγραμμα που απεικόνιζε ένα ανθρωπάκι με χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό, του φώναζε πως η Φου κινδύνευε ! Ακριβώς δίπλα, ένας «παρθενώνας» με πέντε κατακόρυφες γραμμούλες να τον ακολουθούν, δεν ήταν παρά απλή ρουτίνα αποκρυπτογράφησης για τον δαιμόνιο ντετέκτιβ. : Ακροπόλεως 5..

Ευπρεπίστηκε στα γρήγορα και τράβηξε δυνατά την πόρτα πίσω του.


Λίγο πριν τα μεσάνυχτα βρισκόταν στα σκαλιά μιάς μονοκατοικίας υπό τη σκιά του ιερού βράχου . Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη.

Στο ημίφως του δωματίου, δεμένη σε μια καρέκλα αναγνώρισε την Φου σε κατάσταση παραληρήματος. Από ένα ηχείο ακούγονταν μια βαριά φωνή να απαγγέλλει ..

-Πουά, ήρθες !! Λύσε με και κλείσ’ το επιτέλους το ρημάδι ....

-Μα τι συμβαίνει, Φου?

- Θα ξέρεις, ίσως, τον μεγάλο μου αντίπαλο.. τον Τόγιο Τόμι… Δεν άντεξε την τελευταία μου επαγγελματική επιτυχία και θέλησε να με εκδικηθεί. Δυο μέρες τώρα με έχει δεμένη και μου διαβάζει Μπλαίηκ και Έλιοτ…. Ούτε οι Κινέζοι δεν είναι τόσο εφευρετικοί στα βασανιστήρια .. Νομίζω πως παντού βλέπω κόκκους άμμου…. Αν δεν παραιτηθώ της θέσης μου στην εκδοτική εταιρεία, απειλεί πως θα πάρει δραστικότερα μέτρα…θα μου διαβάσει και.. Τζόυς.. Πρόκειται για κλινική περίπτωση παρανοϊκού. .

"Χα..πουλάκια μου, ώστε εδώ μου είστε..! " Ο Τόγιο Τόμι, ο αδίστακτος αρχηγός της γιαπωνέζικης μαφιόζικης σέκτας Σάκε και κύριος διακινητής στον Δυτικό κόσμο παράνομου σούσι, στεκόταν στη μέση του δωματίου σε πολεμική στάση Ya-mahi. Στο χέρι του γυάλιζε το μεγάλο σπαθί της σχολής του φωτισμένου Δάσκαλου Ζεν Πρεμιέ όπου είχε φοιτήσει πριν ακόμα εκπέσει των ηθικών αξιών και περάσει στην παρανομία.

-Πως μπόρεσες Τόγιο?..

-Τα λεφτά είναι καλά Πουά, και έπειτα είχα βαρεθεί όλα αυτά τα κοάν που έπαιρνα σαν απάντηση ακόμα και στην πιο απλή μου απορία. Ομολογώ ωστόσο, πως ένα απ αυτά στάθηκε σταθμός στη ζωή μου. Όταν ρώτησα τον Μεγάλο Δάσκαλο να μου πει αν θέλει ζάχαρη στον καφέ του , αυτός σήκωσε το χέρι και έδειξε με το δάχτυλο .. Αυτό ήταν.. ακολούθησα την πόρτα που έδειχνε το δάχτυλο και παράτησα τη σχολή … Τελικά, είμαι πολύ ορθολογιστής για γιαπωνέζος..

- Και η Φου..? Γιατί όλα αυτά?

-Η Φου ήταν πάντα η αγαπημένη μαθήτρια του μεγάλου δασκάλου. Καταλάβαινε όλα τα κοάν αλλά από δυτική ποίηση δεν σκαμπάζει γρι… Το βιβλίο της όμως έγινε ανάρπαστο και τώρα όλοι απαγγέλλουν τρίστιχα. Μου έχουν σπάσει τα νεύρα με δαύτα. Θα μου το πληρώσει ακριβά αυτό...

Και με μια μεγαλειώδη κίνηση τίγρης και δράκος συνοδευόμενη με μια βροντερή ιαχή, όρμησε απειλητικά προς το μέρος τους..

Ένας κρότος ακούστηκε και ο Τόγιο Τόμι κείτονταν νεκρός στο πάτωμα.

- 腹切 o 腹切り, αναφώνησε η Φου, αυτή η στάση hara-kiri θα έκανε τόσο περήφανο τον Μεγάλο μας Δάσκαλο.. Ω! Τόγιο Τόμι, ήσουν πάντα ένας Ιάπωνας.

-Ποτέ δεν μπόρεσα πραγματικά να καταλάβω, εσάς , τους Ιάπωνες.. Τόσο φειδωλοί στην έκφραση μα τόσο φλύαροι στη μάχη..
Σκούπισε το περίστροφό του και αναρωτήθηκε μήπως ήταν καιρός να στραφεί στις ελεγείες..

Δηλητήριο σε μικρές Άτοκες Δόσεις

Ο δαιμόνιος ντετέκτιβ ξαπλωμένος στον καναπέ του ενατενίζοντας συγκεκριμένο σημείο της οροφής επιδιδόταν στον καθημερινό του διαλογισμό που ως συνήθως περιελάμβανε υψίκανες σουηδέζες τουρίστριες ντυμένες το βαρύ ένδυμα του τόπλες. Την πολύ ιδιαίτερη μέθοδο που ακολουθούσε είχε ξεπατικώσει ύστερα από σύντομη παραμονή στα υψίπεδα του Σουηβέτ όπου και είχε επιδοθεί σε ολονύκτιες σωματοσκοπήσεις πολλαπλών στάσεων . Η εξόχως μεγαλύτερης διάρκειας νύχτες υπήρξαν άκρως βοηθητικές στην όσο το δυνατόν ταχύτερη εμπέδωση του αθλήματος ,παγκοσμίως γνωστό ως σουηβετιανή γυμναστική.

Την καίρια στιγμή της διαλογιστικής του υπεραιμίας, λίγο πριν το σημείο χωρίς επιστροφή ένα εκνευριστικό κουδούνισμα στην πόρτα τάραξε την εσωτερική του αναζήτηση ακριβώς την ώρα που αυτή επιζητούσε την άμεση εξωτερίκευσή της.

«Τι συντονισμένος αποσυντονισμός » σκέφτηκε και σηκώθηκε βαριεστημένα να απαντήσει.

«Ulla Taleftasson εσύ εδώ?»

H Ulla, η καταπληκτική Ulla που τα είχε ούλα και με το παραπάνω, η γυναίκα-λάστιχο που με τις απαράμιλλες γυμνιστικές της επιδόσεις είχε σίγουρο χρυσό μετάλλιο στην ενόργασμη εδάφους-αέρος, που γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά και τις 64 ποσισιόν του Γάμα-σούτρα και έπαιζε στα δάχτυλα του ενός χειρός άπαντα τα πνευστά οργανικά μέρη με όλα τα απαιτούμενα adante έως το περιβόητο allegro ma m’ enan troppo που θα άφηνε άφωνο Βγιεννέζο μαέστρο με την baguetta του στο χέρι.

«Πουά, πρέπει να με βοηθήσεις» πρόλαβε να ξεστομίσει πριν καταρρεύσει ως άλλο τείχος του Βερολίνου ύστερα από λαϊκή εξέγερση και διεθνή κατακραυγή ταυτόχρονα.

«Ο Lars, o άντρας μου προσπαθεί να με εξοντώσει. Κάθε βράδυ, εδώ και μία βδομάδα προσφέρθηκε ανιδιοτελώς και μου ετοιμάζει το καθιερωμένο μου ρόφημα με τα 15 βότανα για βαθύτερους λαρυγγισμούς»

Ο Lars von Skipssen , o παντελώς άγνωστος δανός σκηνοθέτης αντεργκράουντ ταινιών μεσαίου και μεγάλου μήκους με τα βαθιά νοήματα που κανείς δεν ήταν σε θέση να καταλάβει –συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου - ήταν το τρίτο χέρι της Ulla στα πολύ ιδιαίτερα μαθήματα για περιορισμένο αριθμό - κατά προτίμηση μονού- συνευρισκομένων με θέμα το μονόζυγο και τις πολλαπλές χρήσεις του.

«Και που είναι το ύποπτο Ulla ?»

«Πουά , εγώ δεν πίνω ποτέ τέτοια ροφήματα, με μια Αbsolut είμαι absolute επί ποδός…Έχω την βεβαιότητα πως προσπαθεί να με δηλητηριάσει ειδικά μετά την έκδοση του τελευταίου μου best Seller «Ο Αλ χειριστής» . Το ξέρω πως ήμουν άδικη μαζί του ..βλέπεις κράτησα όλα τα δικαιώματα και αυτός όλες τις υποχρεώσεις..κι αυτό δεν μου το συγχωρεί. Τώρα που το βιβλίο θα γίνει ταινία υποπτεύομαι πως προσπαθεί να με βγάλει απ τη μέση ώστε να καρπωθεί τις εισπράξεις… Μάλλον έχει ήδη βρει και την αντικαταστάτριά μου, μια γαλλιδούλα ντεμπυτάντ, την ‘Εμμα Ντ’ουβαρί.»

Ο δαιμόνιος ντετέκτιβ δεν χρειαζόταν περισσότερες πληροφορίες, τα εγκεφαλικά του κύτταρα σε έντονη δραστηριότητα επεξεργάζονταν τα data με απίστευτη ταχύτητα πολλών Mbps.

« Ωραία η ιστοριούλα σου Ulla αλλά τόσες νύχτες διαλογισμού δεν πήγαν χαμένες. Ο Lars ήταν ένας αφελής με μεγάλη….χμμ…. καρδιά….παρεμπιπτόντως ξέχασες να μου αναφέρεις πως ήταν ο Lars αυτός που βρέθηκε νεκρός σήμερα το πρωί σε δωμάτιο του Hotel Gami- Stron και ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ είναι η αναζήτηση άλλοθι, σωστά? »

Η Ulla εντελώς αποσβολωμένη κοιτούσε τον Πουά στο ντετεκτιβικό του παραλήρημα … « Πουά , δεν πρόκειται να με καταδώσεις…. αν οι ατελείωτες νύχτες μας κάτω από το Βόρειο Σέλας σου λένε ακόμα κάτι…»

«Ulla, ξέρεις πως πάνω απ όλα βάζω την αντρική μου τιμή… αξία διαχρονική … γιατί όπως έλεγε και ένας σοφός Guru .. «κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα , για όλα τα υπόλοιπα υπάρχει η .. Misa..»

Και με μια εντυπωσιακή κίνηση που θα ζήλευε Ρώσος χορευτής των μπαλέτων Tolstoi βρέθηκαν σαν άλλο σύμπλεγμα του Λαοκόοντα σε στάση “βίδας” , αγαπημένη ποσισιόν του Πουά γι αυτό και αξέχαστη….

Ο Πουά Ντεκ’ Αρό στην Wonder(bra)land

O ήχος του πρωινού τηλεφωνήματος ήρθε να αποσπάσει την προσοχή του δαιμόνιου ντετέκτιβ από την αγαπημένη του ενασχόληση, αυτήν της εκ του μακρόθεν παρατήρησης καλλίπυγων κορασίδων ταυτόχρονα με την καταμέτρηση της εκ του λάγνου στόματος των εξόδου δυσανάλογου μεγέθους βατράχων ωσάν πειθαρχημένη παρέλαση τάγματος εν μέσω εθνικής αορτής

«Ας είναι» συλλογίστηκε «παρόμοια θεάματα προβάλλονται καθημερινώς και αδιαλείπτως συνεπώς η εξάσκηση εις το μέτρημα μπορεί κάλλιστα να μετατεθεί την επομένη» σκέψη ταχέως καθησυχαστική και αμέσου παρηγορητικής δράσης.. ως εκ τούτου το πάτημα του κουμπιού με την ένδειξη off ήταν ζήτημα δευτερολέπτων.

Μία ακόμα υπόθεση αναζητούσε στο πρόσωπό του την λύτρωση της.

Κατέβηκε αργά τα σκαλιά του σπιτιού του και κατευθύνθηκε προς τον σταθμό του υπογείου για να βρεθεί εντός εύλογου χρόνου στο αφοπλιστικό γραφείο της «Τράβα Γραμμές και Ρούφα Λαϊνς» .

Τα πάντα εκεί ήταν εφο-αφοπλιστικά… από την γραμματέα με το εξόχως αφοπλιστικό της ταγιέρ έως την υποδοχή που ήταν βαρέως εφ-οπλιστική.

Η ασφάλεια του έκανε έναν εξ ονυχιστικό έλεγχο αν και αμέλησε εξ επί τούτου την αριστερή ωμοπλάτη που τον έτρωγε αλλά του πρότεινε ευγενικώς και αορίστως να επισκεφτεί μανικιουρίστα για τα σχετικά.

Ανταπέδωσε την φιλοφρόνηση με ένα εξίσου αφοπλιστικό χαμόγελο .

Η πόρτα άνοιξε στο υπερπολυτελές γραφείο του εφοπληστή-μεγιστάνα Τράβα Ρούφα που για τα επιχειρηματικά του επιτεύγματα έγινε αφιέρωμα ουκ ολίγες φορές σε κωσμικοτραγικά περιοδικά ποικίλης ιλύς αφού από απλός μπακαλόγατος κατάφερε σε συνήθη ύποπτο χρόνο να γίνει η μεγάλη γάτα των μιας μούντζας ηπείρων και των επτά θανάσιμων θαλασσών.

« Καθίστε Αγαπητέ μου.. έχω πολύ λίγο χρόνο στην διάθεσή μου γι αυτό θα είμαι από σύντομος έως πολύ σύντομος..» και παίρνοντας ένα παχυλό πούρο ζυμωμένο με επτά χαρμάνια του πρόσφερε ένα.

Ο δαιμόνιος ντετέκτιβ σιχαινόταν οτιδήποτε σε κατάληξη –ουρο αλλά για να μην φανεί αγενής και αμούστακος πήρε ένα για την συλλογή του που την φύλαγε μαζί με όλα τα σπαγκάκια και τις κορδελίτσες περιτυλίγματος στο κάτω κάτω συρτάρι της κουζίνας.

Ο μεγιστάνας κάθισε αναπαυτικά στην δερματόδετη πολυθρόνα του τραβώντας βαθιές ρουφηξιές που εξέπνευσε σε υπέροχα δαχτυλίδια .…

«Ο λόγος που σε κάλεσα αφορά το βαπόρι απ την Περσία… μεταφέρω από εκεί βαμβάκι αλλά στο τελευταίο φορτίο είχα συνεννοηθεί για την μεταφορά μεγάλης ποσότητας string…καταλαβαίνεις …οι οδηγίες ήταν σαφείς ..έπρεπε να βάλουν από κάτω τα medium και να κρύψουν σε διάφορα σημεία τα small και τα large… ε δεν βρήκαμε τίποτα … θα έπιαναν καλή τιμή στα τελεμάρκετιγνκ ειδικά αυτή την εποχή που σφίξαν οι κώλοι…χάνω εκατομμύρια απ αυτήν την υπόθεση.. »

«Χμμμ … λαθραία stringάκια ..!!..»

«Λεπτομέρειες αγαπητέ…ξέρετε τι μου κοστίζει Περσία -Πέραμα κυρά?»
Να μην βγάλω και εγώ κάτι εξτρά?»

«Υποπτεύομαι πως δεν μου τα λες καλά Τράβα Ρούφα…»

«Ναι… υπάρχει και κάτι άλλο… θα υπήρχε και μεγάλη ποσότητα σουτιέν wanderbra .. Θα τα διοχετεύαμε σε όλα τα ΚΑΠΗ της επικράτειας … οι συνταξιούχοι θα πάθαιναν ομαδικά καρδιακά …. Ξέρεις πόσα λεφτά θα γλίτωνε το Δημόσιο? Τα ασφαλιστικά βογκάνε…τα ταμεία είναι άδεια… Πρέπει να βρεθεί άμεσα μια λύση …»

«Αυτό είναι εγκληματικό και το ξέρεις … Θα πας για χρόνια και ζαμάνια μέσα …»

«Ηλίθιε…νομίζεις πως είμαι μόνος μου? Η κυβέρνηση δίνει όσα όσα για ένα σετάκι string– wanderbra… Δεν υπάρχει άλλη λύση.. Δεν μπορούν να πληρωθούν τόσες συντάξεις…»

«Τελείωσες Τράβα Ρούφα?… Όλοι γνωρίζουν τι καθίκι είσαι … τώρα ήρθε η ώρα να το μάθουν..»
«Πουά Ντε Καρό… είσαι ένα χαμένο κορμί , θα μπορούσες να γίνεις πολύ πλούσιος αν φυσικά ήξερες τι σημαίνει αυτή η λέξη..»

«Χα!!....Τράβα Ρούφα τ’ αβγό σου…αύριο θα κοιμάσαι με ριγέ πυτζάμες… είσαι πολύ τυχερός γιατί προσθέτουν μπόι κι αδυνατίζουν» και του έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα..

Λίγο πριν φτάσει στο προσωπικό του καταφύγιο σταμάτησε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο να πάρει το επίτομο λεξικό των εκδόσεων Σαλιάρη-Αηδία ενώ άλλη μία τρανή υπόθεση έπαιρνε τον δρόμο της προς την δικαιοσύνη ή προς κάτι τέλος πάντων που δεν ήταν εκείνη τη στιγμή σε θέση να προσδιορίσει…

Ένα πτώμα στο γραμματοκιβώτιο

«Κάθε βδομάδα βρίσκω και από ένα κομμάτι ..Μου έχουν σπάσει τα νεύρα .. Είμαι σίγουρη πως κάποιος προσπαθεί να με μπερδέψει..»

«Γιατί το λες αυτό?»

«Σήμερα παρέλαβα το τρίτο αυτί.. δεν ξέρω που να το βάλω..

Θέλω να μάθω ποιος μου σκαρώνει αυτήν την κακόγουστη φάρσα..»

«Η υπόθεση είναι αστεία και εσύ χαζή … Δεν βλέπεις πως τα μέλη είναι πλαστικά ? .. Μήπως έκανες καμιά παραγγελία και την ξέχασες?»

«Όχι, ποτέ.. κάτι τάπερ παρήγγειλα και ακόμα να τα στείλουν ..Ξέρεις από αυτά που μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο και γλιτώνεις χώρο στα ντουλάπια…»

Πλησίασε σκεφτικός το τραπέζι που ήταν απλωμένα τα μέλη.. «Καλή δουλειά» σκέφτηκε.. «προσεκτικά μελετημένη, όλες οι αρθρώσεις ήταν καλοδουλεμένες για μεγαλύτερη ευκινησία...»  Αν τα πουλούσε θα έπιανε καλή τιμή.

Tα μάζεψε ένα ένα και τα πήρε μαζί του… Βγαίνοντας από την πόρτα γύρισε και της είπε..… «αν σου στείλουν και τέταρτο αυτί ...Τηλεφώνα μου..»

Έγκλημα στο σαλονάκι

Το τηλέφωνο χτύπησε διακόπτοντας τις καθημερινές του ονειροπωλήσεις. Μαμώτο μου σκέφτηκε, ποιος να ναι πάλι? Αν είναι τίποτα διαφημιστικά θα τους διαολοστείλω…

«Τρέξτε γρήγορα…ελάτε όσο πιο σύντομα γίνεται» ακούστηκε μια φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου.

Δεν καταλάβαινε τίποτα.. Ποιός ήταν και που να τρέξει …Σημείωσε πρόχειρα την διεύθυνση και έφυγε βιαστικά..

Φτάνοντας αναγκάστηκε να παρκάρει το αυτοκίνητο του πάνω σε ένα άλλο, έτσι κι αλλιώς όλα διπλοπαρκαρισμένα ήταν. Ανηφόρισε το δρομάκι και χτύπησε το κουδούνι στο νούμερο που του είχαν πει..

Μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί για τον τρίτο…Παράξενο ..Το ασανσέρ αντί να ανέβει κατέβαινε… Τίποτα αρχιτεκτονικές καινοτομίες σκέφτηκε…

Βρήκε την πόρτα του μοναδικού διαμερίσματος ανοιχτή και μπήκε. Ήταν θεοσκότεινα…

«Επιτέλους» ακούστηκε μια φωνή που γνώριζε πολύ καλά. «Δεν με περίμενες αγαπητέ !?»

«Είχα διαβάσει πως σκοτώθηκες πριν χρόνια ..»

«Μια Πίτσα Μόλα δεν πεθαίνει έτσι εύκολα… Ξέρεις πόσο καλά υποκρίνομαι... Τόσους οργασμούς έχω υποδυθεί στην ζωή μου, σε ένα γιαλαντζί θάνατο θα κολλούσα?»

Κάτι πήγε να πει ..

«Λοιπόν… Σκάσε και άκου …'Εχασα το διαμάντι της Δυναστείας των Αδελφών Κάρα και Μαζώφ . Αυτό που μόχθησα να αποκτήσω… 'Ενα μήνα τηγάνιζα πατατάκια στα υπόγειά τους, ακόμα κάνω ψυχοθεραπεία για να το ξεπεράσω…Μου κόστισε την ψυχική μου υγεία αυτή η υπόθεση ..Βλέπω παιδάκια στο δρόμο και τους δίνω ελεημοσύνη … Ποιος? εγώ !!! .. Καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό το διαμάντι για μένα..»

«Έχεις ιδέα ποιος μπορεί να το πήρε?»

«Υποψιάζομαι την αδελφή μου»

Μια βεντέτα μαινόταν χρόνια ανάμεσα στην Πίτσα και την αδελφή της, τη Κούλα Μόλα-Καλούμπα και την έχθρα που χώριζε τις δύο αδελφές από τότε που είχαν βάλει στο μάτι το χέρι και την αμύθητη περιουσία του ζάπλουτου αφρικανού εργένη ΚαλούΜπα Κούρι.

«Είμαι σίγουρη πως αυτή έστειλε τη γυναίκα που μου καθάριζε το σπίτι … Είχε πει πως ήταν ρωσίδα μα δεν ήξερε γρι ρώσικα. Της έλεγα ντα και μου έφερνε καφέ. …Η ηλίθια την πίστεψα όταν μου είπε πως ξεχνάει εύκολα… Εξαφανίστηκε εδώ και μια βδομάδα. Τόσες μέρες τώρα αναγκάζομαι και ανεβάζω εγώ τα σκουπίδια»

«Το διαμάντι δεν χάθηκε και εσύ είσαι ψεύτρα .. το πούλησες αφού το έκοψες κομματάκια … Κάποιος που επί ένα μήνα τηγανίζει πατατάκια στα υπόγεια των Κάρα και Μαζώφ, κάποιος που ανέχεται τις ιδιοτροπίες της θείας τους Κάρα Μάζεβα, είναι ικανός για όλα … Τώρα ζητάς την ασφάλεια για να πληρώσεις τα αποτυχημένα μπότοξ και τα λίφτινγκ.. Το μόνο που κατάφερες είναι αντί για 70 να δείχνεις 65…»

Η Πίτσα Μόλα προσπαθούσε να δείξει ψύχραιμη πίνοντας μια γουλιά από το ποτό της, ένα Peach Φυτίλη ον δι ροξ.. Τέλος σήκωσε αποφασιστικά το βλέμμα της.

«Άχρηστε, δεν έχεις να πας πουθενά»…ένα περίστροφο γυάλιζε στο μισοσκόταδο «την αναφορά στην ηλικία μου δεν την ανέχομαι..»

Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε και η Πίτσα Μόλα ήταν πλέον νεκρή στο πάτωμα..

«Τι ηλίθια» σκέφτηκε… «ούτε ένα περίστροφο δεν μπορεί να κρατήσει σωστά…»


~~~~~~~~~~~~~


Έσβησε τα φώτα και άφησε το αυτοκίνητο να τσουλήσει στην αυλή της έπαυλης.

Από την μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα τρύπωσε αθόρυβα στο σαλόνι τύπου Λουί ντε Φινέ . Στο βάθος κήπος διέκρινε ένα ζευγάρι φρεσκοξυρισμένες γάμπες που κοιτούσαν προς το αναμμένο τζάκι.

«Άργησες » άκουσε μια φωνή να του λέει..

«Είχε κίνηση στην Μεσογείων και καθυστέρησα… Κάποιος πήγε να περάσει διαγωνίως απέναντι… προφανώς δεν γνώριζε πως η συντομότερη οδός είναι η ευθεία… Πιστεύω τώρα να το έμαθε…

"Ωραίο το σπιτάκι σου, πρέπει να προσποιήθηκες πολύ καλά στον ΚαλούΜπα Κούρι για να σου τα αφήσει όλα αυτά …. Πίτσα Μόλα!!!»

«Χαχαχα… σε παραδέχομαι Πουά Ντε Καρό…μόνο εσύ θα μπορούσες να με ανακαλύψεις»

«Δεν ήταν δύσκολο.. έκανες το μοιραίο λάθος να αναφερθείς σε τηγανητά πατατάκια αλλά εσύ δεν ξέρεις ούτε νερό να βράσεις, τώρα όμως οι μέρες της δόξας σου τελείωσαν…Κατάφερες και έπεισες την αδελφή σου να συνεργαστείτε ώστε να πάρει την θέση σου στο παιχνίδι που μου είχες στήσει και να μοιραστείτε την περιουσία
αλλά δεν υπολόγισε την απλυστία σου για αυτό ξοδεύεις τα άντερά σου σε κολόνιες και ο ντε παρφέ »

«Αποτυχημένε ντετέκτιβ του φράγκου και της λιρέτας, αρκετά σε ανέχτηκα». 'Ενα περίστροφο γυάλιζε στο χέρι της Πίτσας Μόλα «την αναφορά στην απλυστία μου δεν την δέχομαι»

Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε και η Πίτσα Μόλα ήταν πλέον νεκρή στο πάτωμα..

«Τι ηλίθιες αδελφές » σκέφτηκε… πλησίασε για να βεβαιωθεί πως ήταν όντως νεκρή…

Επιτέλους είχε αρχίσει να ζεσταίνεται…

Αθόρυβα όπως μπήκε κατέβηκε τα σκαλοπάτια, μπήκε στο αμάξι, έβαλε όπισθεν και εξαφανίστηκε….